Opublikowane w

Jednostronne rozwiązanie kontraktu z winy klubu

Jednostronne rozwiązanie kontraktu z winy klubu

Wprowadzenie

Zbliżające się wielkimi krokami okienko transferowe, to czas intensywnych przygotowań nie tylko dla zawodników, którzy pracują nad swoją formą fizyczną przed nadchodzącymi rozgrywkami, ale również dla agentów piłkarskich i dyrektorów sportowych. Agenci walczą o jak najlepsze warunki dla swoich klientów, podczas gdy dyrektorzy sportowi podsumowują dotychczasowe wyniki, wyznaczają nowe cele oraz analizują sytuację kontraktową klubu.

Specyfika kontraktu o profesjonalne uprawianie piłki nożnej sprawia, że w takich momentach nieodzowne jest wsparcie specjalistów z zakresu prawa sportowego. Poza ogólnymi zasadami kodeksu cywilnego dotyczącymi umów wzajemnych, kontrakty te są regulowane szczegółowymi przepisami wewnętrznymi tj. Uchwałą nr VI/90 z dnia 16 czerwca 2023 roku Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej – “Minimalne wymagania dla standardowych kontraktów zawodników w sektorze zawodowej piłki nożnej”  (dalej: „Uchwała VI/90”). Wyklucza to możliwość analizy stanów faktycznych wyłącznie na tle przepisów powszechnie obowiązujących. Powyższe jest tym bardziej znaczące przy kwestiach tak istotnych jak wprowadzone w art. 9 przesłanki uprawnienia strony do jednostronnego rozwiązania kontraktu, które zgodnie z art. 9 ust. 2 Uchwały VI/90 stanowią katalog zamknięty, cyt. “Stronom kontraktu nie przysługuje prawo do wypowiedzenia lub jednostronnego rozwiązania Kontraktu, z zastrzeżeniem przypadków przewidzianych w niniejszej Uchwale”.

Zagadnienia związane z jednostronnymi uprawnieniami stron kontraktu są złożone, gdyż obejmują zarówno uprawnienia klubu, jak i zawodnika, a także te wynikające z winy lub niezależne od winy drugiej strony.

Z tego względu Kancelaria MLA przygotowała opracowanie mające na celu przybliżenie tej problematyki. W pierwszej części skupimy się na uprawnieniu zawodnika do rozwiązania kontraktu z winy klubu.

Katalog przesłanek jednostronnego rozwiązania kontraktu z winy klubu.

Zgodnie z art. 9 ust. 3 Uchwały VI/90 zawodnik ma prawo do rozwiązania kontraktu z winy klubu w okolicznościach powołanych w lit. a-d, które omówiono kolejno poniżej.

Opóźnienie w wypłacie wynagrodzenia – lit. a.

Jednym z najczęściej występujących w praktyce powodów uzasadniających rozwiązanie kontraktu z winy klubu jest opóźnienie w wypłacie wynagrodzenia na rzecz zawodnika za okres co najmniej dwóch miesięcy. Warto podkreślić, że przepis używa terminu „opóźnienie”, a nie „zwłoka”, co zgodnie z art. 476 k.c. oznacza, że klub nie może uniknąć odpowiedzialności, nawet jeśli opóźnienie nie wynika z jego winy.

Istotnym jest, że powyższe uprawnienie aktualizuje się pod warunkiem uprzedniego pisemnego wezwania klubu do zapłaty, wraz z wyznaczeniem terminu do uregulowania zapłaty, nie krótszego aniżeli 14 dni. Należy zaznaczyć, że obowiązek uprzedniego wezwania klubu do zapłaty jest warunkiem koniecznym, którego zaistnienie nabycie przez zawodnika uprawnienia do rozwiązania kontraktu.

W związku z tym należy przyjąć, że niezależnie od możliwości przypisania klubowi odpowiedzialności za przyczyny opóźnienia, jeżeli wystąpi opóźnienie w płatności za okres co najmniej dwóch miesięcy, zawodnik może wezwać klub w formie pisemnej do uregulowania tej należności wraz z wskazaniem na rygor w postaci możliwości rozwiązania umowy oraz 14-dniowym terminem, a w przypadku bezskutecznego upływu tego terminu, rozwiązać umowę z winy klubu.

Wątpliwości na tle powołanego przepisu, może budzić wpływ art. 78[1] § 2 k.c. zgodnie z którym oświadczenie woli złożone w formie elektronicznej jest równoważne z oświadczeniem woli złożonym w formie pisemnej. Ustawodawca wyraźnie wprowadził równoważność oraz odrębność tych dwóch form. Skutek ww. odrębności powstaje na tle wymagań co do formy ustanowionych przez strony (pactum de forma). W doktrynie wskazuję się, że w braku okoliczności przemawiających za wykładnią pozwalającą na przyjęcie, że strony dopuściły możliwość zastępowania wyraźnie wyartykułowanej przez nie formy inną formą równoważną, należy przyjąć, że strony wprowadziły wymóg formy wyraźnie wyartykułowanej[1], chociaż w tej kwestii pojawiają się również zdania odrębne[2].

Zdaniem autora dla zachowania precyzyjności stosowania postanowień Uchwały VI/90 należy przyjąć, że wymagana jest forma pisemna. Z tego względu złożenie przez zawodnika żądania w formie elektronicznej, nie wywoła skutków prawnych w postaci zapoczątkowania biegu terminu do złożenia dowodu zawarcia umowy ubezpieczeniowej na jego rzecz. Powyższe rozważania mają zastosowanie także do pozostałych przepisów opisywanych w niniejszym artykule.

Niedochowanie obowiązków rejestracyjnych – lit. b.

Zawodnik uprawniony jest do rozwiązania kontraktu z winy klubu w sytuacji, gdy klub ze swojej winy zaniechał zgłoszenia go do rozgrywek ligowych. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że przepis ten wyraźnie wskazuje na rozgrywki ligowe, a więc nie dotyczy pucharów krajowych lub międzynarodowych. Powyższe znajduje uzasadnienie w praktyce, gdyż rozgrywki te mogą być obarczone innymi zasadami rejestracyjnymi, a ponadto drużyny często przystępują do nich z innymi założeniami co do swojej kadry. Rozgrywki ligowe natomiast stanowią podstawę rywalizacji zespołu, a brak zgłoszenia zawodnika może wyeliminować go w przeważającej części z życia drużyny.

Powyższy przepis może budzić wątpliwości co do wprowadzenia przesłanki w postaci winy klubu. W zakresie powyższego mieszczą się zarówno sytuacje związane z podjęciem przez klub decyzji kadrowej o niezarejestrowaniu zawodnika, jak również dopuszczenie się uchybienia formalnego. Wydaje się, że przepis wprowadza wymóg zawinienia klubu aby uwzględnić sytuację, w której niezarejestrowanie zawodnika wynika wyłącznie z przyczyn związanych z zawodnikiem, siłą wyższą, błędami po stronie uprzedniego klubu lub organu prowadzącego rozgrywki.

Zawodnik może skorzystać z powyższego uprawnienia wyłącznie w terminie miesiąca od daty zamknięcia okresu zmiany przynależności klubowej (tzw. „okien transferowych”) zgodnie z obowiązującymi przepisami PZPN. Zgodnie z §23 ust. 1.1. oraz 1.2. Uchwały nr VIII/124 z dnia 14 lipca 2015 roku Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej w sprawie statusu zawodników oraz zasad zmian przynależności klubowej  (zm. U. nr I/10 z 21.01.2021 r.) w odniesieniu do Ekstraklasy oraz I i II ligi oraz Ekstraligi, I i II ligi kobiet, okresy te określane są dwa razy w sezonie przez Departament Rozgrywek Krajowych PZPN.

W przypadku niedochowania obowiązków rejestracyjnych, zawodnik nie jest zobowiązany do uprzedniego wezwania klubu, co jest logiczne, biorąc pod uwagę charakter naruszenia.

Niedochowanie obowiązków ubezpieczeniowych – lit. c.

Uprawnienie zawodnika do rozwiązania umowy z winy klubu w związku z niedochowaniem obowiązków ubezpieczeniowych powstaje w dwóch przypadkach:

-Klub ze swojej winy zaniechał obowiązkowego ubezpieczenia zawodnika NNW na warunkach określonych Uchwałą VI/90, wskutek czego zawodnik nie otrzymał należnego mu świadczenia ubezpieczeniowego lub jego równowartości od Klubu;

albo:

-klub nie przedstawił dowodu zawarcia umowy ubezpieczenia NNW na warunkach określonych Uchwałą VI/90, w terminie 14 dni od daty pisemnego zgłoszenia takiego żądania przez zawodnika.

W obu przypadkach zawodnik jest uprawniony do rozwiązania umowy w terminie 30 dni od dnia wystąpienia okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.

Pierwsze z wskazanych powyżej zdarzeń, zawiera w sobie katalog okoliczności, które dopiero przy łącznym spełnieniu, będą uprawniały zawodnika do rozwiązania umowy z winy klubu.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że uprawnienie to powstaje dopiero gdy w wyniku zaniechania ubezpieczenia zawodnika na warunkach określonych uchwałą, zawodnik nie otrzymał należnego mu świadczenia ubezpieczeniowego lub jego równowartości od Klubu. Literalne brzmienie przepisu przemawia za przyjęciem, że istnieje możliwość sanowania naruszenia obowiązków ubezpieczeniowych, poprzez uiszczenie równowartości świadczenia ubezpieczeniowego na rzecz zawodnika bezpośrednio przez klub. Zdaniem autora, w takiej sytuacji zawodnik nie będzie uprawniony do rozwiązania umowy.

Po drugie, zaniechanie ubezpieczenia zawodnika musi nastąpić z winy klubu. Wobec powyższego należy przyjąć, że w przypadku gdy zaniechanie ubezpieczenia zawodnika wynika wyłącznie z okoliczności, za które klub nie ponosi odpowiedzialności (np. podanie błędnych danych przez zawodnika lub błąd pracownika firmy ubezpieczeniowej) to zawodnik nie będzie uprawniony do rozwiązania umowy.

Po trzecie należy zwrócić uwagę na pewną nieprecyzyjność co do określenia początku biegu 30-dniowego terminu do rozwiązania umowy. Zgodnie z brzmieniem przepisu uprawnienie to powstaje jeżeli zawodnik nie otrzymał należnego mu świadczenia ubezpieczeniowego lub jego równowartości od Klubu. Okoliczność w postaci „nie otrzymania” świadczenia jest problematyczna z punktu widzenia rozpoczęcia biegu terminu, w szczególności biorąc pod uwagę praktykę funkcjonowania firm ubezpieczeniowych (możliwość kilkukrotnego odwoływania się od decyzji). Z tego względu należy przyjąć, że początek biegu terminu biegnie od daty powzięcia przez zawodnika informacji, że wskutek zaniechania klubu nie otrzyma on należnego świadczenia. W przypadku trwania ewentualnego sporu z ubezpieczycielem, klub będzie mógł zabezpieczyć się przed uprawnieniami zawodnika poprzez wypłatę równowartości żądania na jego rzecz.

Drugie zdarzenie związane z naruszeniem obowiązków ubezpieczeniowych przez klub, dotyczy sytuacji, w której zawodnik zgłosił pisemne żądanie przedstawienia dowodu zawarcia umowy ubezpieczeniowej na swoją rzecz, a klub nie przedłoży takowego dowodu w terminie 14 dni od daty zgłoszenia żądania.

Niedochowanie obowiązków związanych z leczeniem lub rehabilitacją – lit. d.

Zawodnik ma także prawo do rozwiązania kontraktu z winy klubu, jeśli klub:

-nie zapewnia mu leczenia lub rehabilitacji po kontuzji doznanej w czasie gry w ramach współzawodnictwa sportowego lub treningu;

lub:

-odmawia pokrycia kosztów leczenia lub rehabilitacji poniesionych przez zawodnika, na które otrzymał on od klubu pisemną zgodę, w ramach której klub zaakceptował szacowane koszty leczenia lub rehabilitacji.

W obu przypadkach zawodnik ma prawo do rozwiązania umowy w terminie 30 dni od dnia wystąpienia okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.

Pierwsza okoliczność dotyczy sytuacji, w której zawodnik odnosi kontuzje w trakcie rozgrywania meczu lub podczas treningu, tj. w trakcie świadczenia usług profesjonalnego uprawiania piłki nożnej na podstawie kontraktu. W takiej sytuacji klub ma obowiązek zapewnienia leczenia lub rehabilitacji niezależnie od ustaleń poczynionych przez Strony.

Oczywistym jest, że leczenie lub rehabilitacja, którą zapewnia klub musi spełniać standardy odpowiednie dla poziomu klubu oraz dostosowane do rodzaju urazu doznanego przez zawodnika. Z uwagi na powyższe należy przyjąć, że przepis ten ma zastosowanie zarówno w sytuacji, w której klub w ogóle nie wywiązuje się z powyższych zobowiązań, jak również gdy zapewnione usługi nie spełniają wymagań dotyczących jakości, częstotliwości oraz efektywności.

Druga sytuacji dotyczy odmowy zwrotu kosztów leczenia lub rehabilitacji, które zawodnik pokrył we własnym zakresie. W tym przypadku kluczowym jest uzyskanie uprzedniej pisemnej zgody klubu, w ramach której zaakceptowano szacowane koszty.

Wątpliwości może budzić wprowadzenie pojęcia „szacowanych kosztów”, na tle sytuacji, w której kwota faktycznie poniesionych kosztów nieznacznie przewyższa zaakceptowane szacowane koszty i oceny czy klub powinien zwrócić także nadwyżkę. W tym przypadku granica nadwyżki powinna być oceniana każdorazowo na podstawie konkretnych okoliczności faktycznych, gdyż Uchwała VI/90 nie wprowadza generalnych zasad rozliczania takich nadwyżek. Z uwagi na powyższe autor rekomenduje aby pisemne akceptacje szacowanych kosztów, zawierały wyraźne określenie dopuszczalnej nadwyżki np. (5% ponad szacowaną wartość) powyższe pozwoli na ograniczenie ryzyka powstania sporu co do dochowania obowiązków, co ma istotne znaczenie ze względu na możliwość powstania opisywanego uprawnienia zawodnika do rozwiązania kontraktu.

Zarówno w przypadku niedochowania obowiązków ubezpieczeniowych, jak i leczenia oraz rehabilitacji, zawodnik nie jest zobowiązany do uprzedniego wezwania klubu do realizacjo obowiązków.

Przeniesienie do niższej klasy rozgrywkowej z przyczyn innych aniżeli rywalizacja sportowa – lit. e.

Ostatnia przesłanka uprawniająca zawodnika do rozwiązania kontraktu z winy klubu dotyczy sytuacji, w której klub zostaje przeniesiony do niższej klasy rozgrywkowej na skutek przyczyn innych niż rywalizacja sportowa. Warunkiem koniecznym do skorzystania z tego uprawnienia jest istnienie prawomocnego orzeczenia wydanego przez właściwy organ dyscyplinarny PZPN, nakładającego na klub karę w postaci przeniesienia zespołu do niższej klasy rozgrywkowej.

Kara przeniesienia do niższej klasy rozgrywkowej jest uregulowana w Regulaminie Dyscyplinarnym Polskiego Związku Piłki Nożnej (t.j. Uchwała Zarządu PZPN nr IV/58 z dnia 18.04.2024 r.; dalej: „Regulamin Dyscyplinarny”). Zgodnie z art. 44 Regulaminu, kara ta polega na przeniesieniu zespołu o jedną klasę rozgrywkową niżej i może zostać nałożona na klub m.in. za następujące naruszenia: (i) zachowania pogardliwe lub dyskryminacyjne – art. 67 Regulaminu Dyscyplinarnego, (ii) groźba lub przemoc – art. 72 Regulaminu Dyscyplinarnego, (iii) match-fixing i niedozwolone zakłady bukmacherskie – art. 80 Regulaminu Dyscyplinarnego.

Katalog organów dyscyplinarnych został określony w art. 121 (I instancja) oraz 122 (II instancja) Regulaminu Dyscyplinarnego, ich właściwość zależy od szczebla rozgrywkowego oraz przedmiotu postępowania. Jednakże zgodnie z art. 124 pkt 1 Regulaminu Dyscyplinarnego do wymierzania kary w postaci m. in. przeniesienia zespołu do niższej klasy rozgrywkowej, właściwymi są wyłącznie:

a) Komisja Dyscyplinarna Polskiego Związku Piłki Nożnej,

b) Najwyższa Komisja Odwoławcza Polskiego Związku Piłki Nożnej,

c) komisja dyscyplinarna wojewódzkiego związku piłki nożnej,

d) komisja odwoławcza wojewódzkiego związku piłki nożnej.

Zawodnik ma prawo do rozwiązania kontraktu w terminie 30 dni od daty uprawomocnienia się orzeczenia dyscyplinarnego nakładającego na klub karę przeniesienia do niższej klasy rozgrywkowej.

Oczywistym jest, że tzw. „spadek” z uwagi na rywalizację sportową nie mógłby stanowić podstawy uprawnienia zawodnika do rozwiązania kontraktu z winy klubu, w takowym przypadku zawodnik niewątpliwie również ponosi (w mniejszym lub większym zakresie w zależności od jego roli w drużynie) odpowiedzialność za słaby wynik. Powyższe znajduje odzwierciedlenie w przepisach dot. stabilności kontraktowej, które zostaną opisane w dalszych częściach opracowania.

Podsumowanie.

Przepisy zawarte w art. 9 Uchwały nr VI/90 mają na celu ochronę praw zawodników oraz zapewnienie aby kluby wywiązywały się ze swoich obowiązków. Możliwość jednostronnego rozwiązania kontraktu przez zawodnika w przypadku nienależytego wykonania umowy przez klub jest istotnym narzędziem, które pozwala na ochronę interesów zawodowych i finansowych zawodników. Uchwała wystarczająco precyzyjnie określa warunki, w których takie rozwiązanie jest dopuszczalne, co sprzyja przejrzystości i pewności prawnej w relacjach między zawodnikami a klubami.

[1] zob. E. Gniewek, P. Machnikowski (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Art. 78[1], Wyd. 11, Warszawa 2023, legalis, nb. 1.

[2] zob. K. Osajda (red. serii), W. Borysiak (red. tomu), Kodeks cywilny. Komentarz. Art 78[1], Wyd. 32, Warszawa 2024, legalis, nb. 2.

Autor:

Adam Maniara

Aplikant radcowski

Treść niniejszego wpisu nie stanowi opinii lub informacji prawnej i nie może być podstawą do podejmowania decyzji z zakresu prawa czy obrotu gospodarczego. Zmienność prawa, kierunków orzecznictwa, czy też poglądów doktryny kształtujących się na ich gruncie powoduje, iż treść wpisu może wymagać modyfikacji lub uzupełnienia. Co więcej treść wpisu nie uwzględnia okoliczności i stanu faktycznego danej sprawy, które są decydujące dla zajęcia stanowiska w konkretnej sprawie i sformułowania wiążącej opinii prawnej.

Opublikowane w

Nowe przepisy FIFA w sprawie agentów z perspektywy klubów

Nowe przepisy FIFA w sprawie agentów z perspektywy klubów

Czy mamy do czynienia z rewolucją ? Czy FIFA uzyska zamierzony efekt ? Czy w świetle zapowiadanych skarg i działań prawnych agentów przepisy FIFA ostaną się w tym kształcie do 1 października 2023 roku ? Tego oczywiście nie wiemy, ale możemy się przyjrzeć co takiego FIFA przygotowała dla wszystkich uczestników rynku związanego z funkcjonowaniem agentów piłkarskich.

Poniżej najważniejsze w mojej ocenie „na papierze” zmiany z perspektywy klubów piłkarskich:

1. Przepisy dotyczące uprawnień agentów piłkarskich, w tym wymóg zdania przez agentów egzaminu i uzyskania licencji, weszły w życie 9 stycznia 2023 roku, jednak istnieje okres przejściowy, ponieważ pozostałe przepisy dotyczące działania jako agent, w tym obowiązek limit opłat prowizji i ograniczenia dotyczące wielokrotnej reprezentacji, wejdą w życie dopiero 1 października 2023 roku.

2. Letnie okno transferowe w 2023 r. będzie ostatnim oknem transferowym, w którym będzie miał zastosowanie dotychczasowy system regulacyjny.

3. Nowe zasady dotyczące działania jako agent piłkarski nie będą miały zastosowania do transakcji obejmujących umowy reprezentacyjne zawarte przed 16 grudnia 2022 r. nawet jeśli transakcja ma miejsce po 1 października 2023 r. Oznacza to, że limit prowizji i ograniczenia dotyczące wielokrotnej reprezentacji nie miałyby zastosowania w tych przypadkach.

4. Przepisy FIFA będą regulowały działalność agentów piłkarskich o wymiarze międzynarodowym, obejmują wszelkie umowy o reprezentację o wymiarze międzynarodowym oraz wszelkie działania związane z międzynarodowym transferem lub międzynarodową transakcją.

5. W przypadkach krajowych działalność agentów piłkarskich będzie regulowana przez przepisy właściwego związku krajowego, który jest zobowiązany do wdrożenia przepisów zgodnych z FIFA Agent Regulations do dnia 30 września 2023 roku.

6. Zatem Polski Związek Piłki Nożnej do 30 września 2023 roku musi wprowadzić przepisy dotyczące działalności agentów w Polsce, które będą zawierały implementacje przepisów FIFA (art. 11-21). Federacje krajowe mogą wprowadzić do swoich krajowych przepisów dotyczących agentów piłkarskich bardziej rygorystyczne przepisy niż te określone w art. 11-21 niniejszego Regulaminu. Mogą również odstąpić od tych przepisów, jeżeli są one sprzeczne z bardziej rygorystycznymi bezwzględnie obowiązującymi przepisami prawa powszechnego na terytorium danego państwa.

7. Umowy reprezentacji zawarte przed 16 grudnia 2022 r. pozostaną ważne do czasu ich wygaśnięcia i przyjmuje się, że te umowy reprezentacji nie będą podlegały nowym przepisom bez względu na to, kiedy dojdzie do transakcji.

8. Jednakże wszelkie nowe umowy o reprezentację lub aneksy i przedłużenia istniejących umów o reprezentację zawarte po 16 grudnia 2022 r. muszą być zgodne z nowymi przepisami od 1 października 2023 r., a w razie potrzeby warunki umowne będą musiały zostać zmienione, aby uniknąć ewentualnych sankcji.

9. FIFA nie będzie uznawała żadnych roszczeń o prowizję przekraczającą odpowiedni limit opłat za usługi, nawet jeśli jest ona oparta na umowie reprezentacyjnej zawartej między 16 grudnia 2022 roku a 30 września 2023 roku.

10. Wygląda zatem na to, że nawet jeżeli zawrzemy umowę z agentem teraz, to wszelkie płatności wymagalne po 1 października 2023 muszą być zgodne z poniższą tabelką:

Podsumowując należy wskazać, że fakt, iż część przepisów wchodzi w życie dopiero od 1 października 2023 roku, nie zwalnia klubów, jak i pozostałych uczestników tego rynku, do wprowadzania do umów, które będą zawierane przed 1 października 2023 roku postanowień, które będą zgodne z nowymi przepisami FIFA. Oznacza to, że Klub nie może wprowadzić do umowy zawartej z zagranicznym pośrednikiem w dniu 15 stycznia 2023 roku na przykład wynagrodzenia prowizyjnego dla agenta w wysokości 12 % wynagrodzenia zawodnika.

To tyle jeżeli chodzi o najważniejsze w mojej ocenie zmiany z punktu widzenia klubów. W kolejnym wpisie postaram się przybliżyć zmiany z perspektywy agentów.

Autor:

 

Bartłomiej Laburda

Radca prawny, Partner

Treść niniejszego wpisu nie stanowi opinii lub informacji prawnej i nie może być podstawą do podejmowania decyzji z zakresu prawa czy obrotu gospodarczego. Zmienność prawa, kierunków orzecznictwa, czy też poglądów doktryny kształtujących się na ich gruncie powoduje, iż treść wpisu może wymagać modyfikacji lub uzupełnienia. Co więcej treść wpisu nie uwzględnia okoliczności i stanu faktycznego danej sprawy, które są decydujące dla zajęcia stanowiska w konkretnej sprawie i sformułowania wiążącej opinii prawnej.

Opublikowane w

Pojęcie transferu w orzecznictwie CAS

Pojęcie transferu w orzecznictwie CAS

Trybunał Arbitrażowy ds. Sportu w Lozannie w sprawie (CAS 2021/A/8099) pomiędzy klubami: Malaga Club de Futbol i Brighton & Hove Albion FC zmierzył się – nie po raz pierwszy zresztą – z pojęciem „transferu”, tym razem jednak w odniesieniu do szczególnych okoliczności faktycznych sprawy, w której mieliśmy do czynienia z odpłatnym zrzeczeniem się przez klub z opcji przedłużenia kontraktu z zawodnikiem.

Wspomniane wyżej Brighton i Malaga zawarły umowę transferową zawodnika zawierającą zobowiązanie Malagi do zapłaty na rzecz Brighton 12,5% z tytułu przyszłego definitywnego transferu zawodnika.

W kontrakcie zawodnika, Malaga zapewniła sobie prawo do jednostronnego przedłużenia kontraktu z zawodnikiem o kolejne 3 lata. W tym miejscu pojawia się kolejny klub Getafe, który był zainteresowany zawodnikiem Malagi, w efekcie czego Getafe zawarło z Malagą umowę, w wyniku której Malaga zrzekła się uprawnienia do jednostronnego przedłużenia kontraktu z zawodnikiem, w zamian za zapłatę przez Getafe na rzecz Malagi kwoty 1.500.000 EUR plus VAT.

I w tym miejscu powstał spór czy doszło do transferu zawodnika, który skutkuje obowiązkiem zapłaty przez Malagę na rzecz Brighton 12,5% z 1.500.000 EUR otrzymanych przez Malagę od Getafe ?

FIFA Players Status Committee w pierwszej instancji stwierdził, że doszło do transferu i uznał częściowo roszczenie Brighton zasądzając od Malagi 125.000 EUR.

Sprawa w wyniku apelacji Malagi trafił do CAS.

CAS oceniając czy w przedmiotowej sprawie doszło do transferu, wskazał na punkt 21 Definicji zawartych w FIFA Regulations on the Status and Transfer of Players („FIFA RSTP”), zgodnie z którym „transfer międzynarodowy” to przeniesienia rejestracji zawodnika z jednej federacji do drugiej. Z kolei zgodnie z punktem 22 definicji FIFA RSTP „transfer krajowy” to przeniesienia rejestracji zawodnika w pomiędzy klubami z tej samej federacji.

CAS powołał się również na swoje dotychczasowe orzecznictwo (CAS 2019/A/6525 oraz CAS 2010/A/2098), w których wskazał, że: „..w świecie zawodowej piłki nożnej ‘transfer’ zawodnika co do zasady oznacza zmianę rejestracji lub zmianę pracodawcy i może być utożsamiany z przeniesieniem rejestracji/zatrudnienia..”

Tym samym ogólne znaczenie pojęcia transfer nie jest ściśle związane ze szczególnymi ramami prawnymi lub kontraktowymi. CAS w sprawie 2019/A/6525 zaznaczył, że transfer może dojść do skutku zarówno w wyniku zawarcia umowy, jak i również w sytuacji, gdy takiej umowy pomiędzy stronami nie ma.  CAS wskazał, że : „transfer może być przeprowadzony w dwa sposoby: a) poprzez przeniesienie kontraktu, lub b) poprzez wygaśnięcie kontraktu z poprzednim klubem i zawarciem kontraktu z nowym klubem. W obu przypadkach poprzedni klub wyraża zgodę w zamian za otrzymanie wynagrodzenia, które rekompensuje stratę zawodnika (…) Jednocześnie transfer zawodnika może mieć miejsce również bez umowy pomiędzy starym i nowym klubem, w sytuacji, w której zawodnik przechodzi z jednego klubu do drugiego klubu po rozwiązaniu kontraktu ze starym klubem, który uległ rozwiązaniu w wyniki upływu okresu, na który został zawarty lub jego naruszenia”.

Mając powyższe na uwadze, CAS doszedł do następujących wniosków:

1.      Transfer może być zdefiniowany jako przeniesienie rejestracji zawodnika pomiędzy klubami;

2.      Transfer może być związany z zawarciem umowy lub nie.

Tym samym w świetle wyżej przytoczonego orzecznictwa CAS możemy stwierdzić, że w rozumieniu przepisów FIFA do transferu dochodzi za każdym razem, gdy zawodnik zmienia barwy klubu, bez względu na to czy do zmiany braw klubowych doszło w wyniku zawarcia umowy transferowej pomiędzy klubami czy też zawodnik podpisał kontrakt z nowym klubem jako zawodnik wolny (bez kontraktu z innym klubem).

Autor:

 

Bartłomiej Laburda

Radca prawny, Partner

Treść niniejszego wpisu nie stanowi opinii lub informacji prawnej i nie może być podstawą do podejmowania decyzji z zakresu prawa czy obrotu gospodarczego. Zmienność prawa, kierunków orzecznictwa, czy też poglądów doktryny kształtujących się na ich gruncie powoduje, iż treść wpisu może wymagać modyfikacji lub uzupełnienia. Co więcej treść wpisu nie uwzględnia okoliczności i stanu faktycznego danej sprawy, które są decydujące dla zajęcia stanowiska w konkretnej sprawie i sformułowania wiążącej opinii prawnej.

Opublikowane w

Trybunał FIFA

Trybunał FIFA

FIFA w okólniku (circular) 1769 zaprezentowała przepisy regulujące postępowanie przed FIFA Football Tribunal.

Trybunał – co było już wiadome od momentu ogłoszenia jego powstania – będzie składał się z 3 izb: Dispute Resolution Chambers, Players’ Status Chamber oraz Agents’ Chamber.

Stronami postępowań przez trybunałem będą mogły być następujące podmioty: federacje członkowskie, kluby należące do federacji, zawodnicy, trenerzy, agenci piłkarscy, agenci meczowi.

Postępowanie będzie odbywało się na zasadach zbliżonych do tych, które regulowały dotychczas postępowanie przed organami jurysdykcyjnymi FIFA, niemniej jednak wprowadzono kilka istotnych następujących zmian:

1. Postępowanie będzie wolne od opłat jeżeli przynajmniej jedną ze stron postępowania będzie osoba fizyczna. Oznacza to, że opłatą podlegały będą sprawy, w których stronami będą wyłącznie kluby i federacje.

2. Koszty postępowania będą ustalane w dolarach amerykańskich (USD).

3. Wprowadzono możliwość mediacji.

4. Termin zapłaty kosztów postępowania wynosi 10 dni.

5. Jeżeli więcej niż jeden z „oficjalnych języków FIFA” będzie używany przez strony wówczas postępowanie będzie prowadzone w języku angielskim.

6. Nowe przyspieszone (uproszczone) postępowanie w przypadku wstępnych zagadnień proceduralnych.

Nowa przepisy wchodzą  w życie z dniem 1 października 2021, z tym zastrzeżeniem jednak, iż przepisy dotyczące Izby Agentów wejdą w życie po zatwierdzeniu przez Radę FIFA nowych przepisów dotyczących agentów piłkarskich.

Autor:

Bartłomiej Laburda

Radca prawny, Partner

Treść niniejszego wpisu nie stanowi opinii lub informacji prawnej i nie może być podstawą do podejmowania decyzji z zakresu prawa czy obrotu gospodarczego. Zmienność prawa, kierunków orzecznictwa, czy też poglądów doktryny kształtujących się na ich gruncie powoduje, iż treść wpisu może wymagać modyfikacji lub uzupełnienia. Co więcej treść wpisu nie uwzględnia okoliczności i stanu faktycznego danej sprawy, które są decydujące dla zajęcia stanowiska w konkretnej sprawie i sformułowania wiążącej opinii prawnej

Opublikowane w

Krótsze kontrakty piłkarzy

Krótsze kontrakty piłkarzy

Uchwałą Komisji ds. Nagłych Polskiego Związku Piłki Nożnej z dnia 29 czerwca 2021 roku zmianie uległy przepisy prawa związkowego PZPN regulujące sytuację prawną zawodników tj.  Uchwała nr III/54 z dnia 27 marca 2015 roku Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej – Minimalne Wymagania dla standardowych kontraktów zawodników w sektorze zawodowej piłki nożnej oraz  Uchwała nr VIII/124 z dnia 14 lipca 2015 roku Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej w sprawie statusu zawodników oraz zasad zmian przynależności klubowej.

Jedną z najbardziej istotnych zmian wprowadzonych przez Komisję ds. Nagłych PZPN jest zmiana okresu obowiązywania kontraktu zawodnika.

Dotychczasowe przepisy prawa związkowego PZPN przewidywały obowiązek zawierania kontraktów na okres do dnia 30 czerwca, bez względu na to kiedy następował faktyczny koniec rozgrywek i bez względu na to kiedy dana drużyna rozgrywała ostatni mecz w danym sezonie.

W wyniku wyżej wspomnianej zmiany, §10 ust.1 Uchwały VIII/124 otrzymał następujące brzmienie:

1. Zawodnik profesjonalny powinien posiadać kontrakt z klubem zawarty na czas określony nie krótszy niż do zakończenia sezonu rozgrywkowego, przy czym strony mogą uzgodnić, że kontrakt obowiązuje do dnia następującego po dniu ostatniego meczu sezonu rozgrywkowego lub zakończenia miesiąca, w którym odbył się ostatni mecz sezonu rozgrywkowego i nie dłuższy niż 5 lat. Jeden z egzemplarzy kontraktu, o której mowa powyżej, musi być złożony we właściwym organie, prowadzącym dane rozgrywki, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Pomimo nawet nie zawarcia kontraktu, o którym mowa powyżej, zawodnik jest uznawany za zawodnika profesjonalnego, jeżeli otrzymuje jakiekolwiek świadczenie, oprócz świadczeń określonych § 7 niniejszej Uchwały. Do momentu przedstawienia przeciwnego dowodu przyjmuje się, że każdy zawodnik występujący w zespole III ligi lub wyższej klasie rozgrywkowej, jest zawodnikiem profesjonalnym.

Analogiczna zmiana została wprowadzona w Uchwale III/54, w której nowe brzmienie otrzymał art.6 ust.2 lit.a:

2.Pod rygorem nieważności Kontrakt musi zawierać: a. datę rozpoczęcia (dzień/miesiąc/rok), jak również datę zakończenia (dzień/miesiąc/rok) Kontraktu, przy czym Kontrakt nie może zostać zawarty na okres krótszy niż do dnia zakończenia Sezonu rozgrywkowego, przy czym Strony mogą uzgodnić, że Kontrakt obowiązuje do dnia następującego po dniu ostatniego meczu Sezonu rozgrywkowego lub zakończenia miesiąca, w którym odbył się ostatni mecz Sezonu rozgrywkowego i nie dłuższy niż 5 lat, z zastrzeżeniem odmiennych postanowień niniejszej Uchwały dotyczących okresu obowiązywania Kontraktu zawieranego z Klubem pozyskującym Zawodnika w przypadku transferu czasowego oraz maksymalnego okresu obowiązywania Kontraktu U18;

Tym samym w aktualnym stanie prawnym, kontrakt może zostać zawarty do dnia następującego po ostatnim mecze w sezonie lub do końca miesiąca, w którym został rozegrany ostatni mecz.

Przenosząc powyższe przepisy na grunt naszej rodzimej Ekstraklasy, kontrakty dotyczące trwającego właśnie sezonu mogą być zawierane na okres do dnia 31 maja 2022 roku lub do dnia 23 maja 2022 roku (ostania kolejka Ekstraklasy zaplanowana jest na 22 maja).

Jest to z pewnością korzystne rozwiązanie dla klubów, które nie muszą płacić zawodnikom za okres, w którym nie są rozgrywane żadne mecze (czerwiec) i w takcie którego jest najczęściej przerwa w treningach. Oczywiście przepis ten znajdzie zastosowanie pewnie w głównej mierze do zawodników, którzy zawierają kontrakty na okres 1 roku, albo też są wypożyczani do klubów i po ostatnim meczu sezonu wracają do swoich macierzystych drużyn.

Niezależnie od powyższego należy zwrócić uwagę na jedna dosyć istotną kwestię, która być może umknęła uchwałodawcy w procesie wprowadzania powyższych zmian (a może nie umknęła
i założono, że kluby zawierające kontrakt na krótszy okres muszą się liczyć z taką możliwością). Otóż zgodnie z art. 4 ust.2  lit. b Uchwały III/54: Zawodnik może zawrzeć kontrakt z nowym klubem jeżeli jego dotychczasowy kontrakt wygaśnie w ciągu 6 miesięcy. Tym samym Zawodnik, którego kontrakt obowiązuje do 31 maja, może zawrzeć kontrakt z nowym klubem już 1 grudnia, a nie tak jak dotychczas 1 stycznia (przy kontrakcie obowiązującym do 30 czerwca).

Z oceną wprowadzonej zmiany należy oczywiście się wstrzymać. Jak to zwykle bywa,  dopiero upływ czasu i praktyka stosowania powyższego przepisu, która się ukształtuje pozwoli na ocenę powyższej nowelizacji przepisów, niemniej jednak same założenia i intencje uchwałodawcy należy ocenić pozytywnie.

Autor:

Bartłomiej Laburda

Radca prawny, Partner

Treść niniejszego wpisu nie stanowi opinii lub informacji prawnej i nie może być podstawą do podejmowania decyzji z zakresu prawa czy obrotu gospodarczego. Zmienność prawa, kierunków orzecznictwa, czy też poglądów doktryny kształtujących się na ich gruncie powoduje, iż treść wpisu może wymagać modyfikacji lub uzupełnienia. Co więcej treść wpisu nie uwzględnia okoliczności i stanu faktycznego danej sprawy, które są decydujące dla zajęcia stanowiska w konkretnej sprawie i sformułowania wiążącej opinii prawnej

Opublikowane w

FC Barcelona przegrywa przed TSUE

FC Barcelona przegrywa przed TSUE

FC Barcelona na europejskiej scenie odniosła dotkliwą porażkę nie tylko w Lidze Mistrzów (z PSG), ale również w Trybunale Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Trybunał uchylił wyrok Sądu, w którym stwierdzono nieważność decyzji Komisji uznającej za pomoc państwa system podatkowy dotyczący czterech hiszpańskich zawodowych klubów piłkarskich.

Orzeczenie dotyczyło ciągnącego się od wielu lat sporu o pomoc publiczną dla czerech hiszpańskich klubów: FC Barcelona, Athletic Bilbao, Real Madryt i Osasuna Pampeluna.

Hiszpańsa ustawa przyjęta w 1990 roku wprowadziła dla wszystkich hiszpańskich zawodowych klubów sportowych obowiązek przekształcenia się w sportowe spółki akcyjne, z wyjątkiem zawodowych klubów sportowych, które osiągnęły wynik dodatni w latach podatkowych poprzedzających przyjęcie tej ustawy.

Artykuł 19 ust. 1 Ley 10/1990 del Deporte (ustawy 10/1990 w sprawie sportu) z dnia 15 października 1990 r. (BOE nr 249 z dnia 17 października 1990 r., s. 30397, zwanej dalej »ustawą 10/1990«), zobowiązał wszystkie hiszpańskie zawodowe kluby sportowe do przekształcenia się w sportowe spółki akcyjne (zwane dalej »SAS«). Celem ustawy było zachęcenie do bardziej odpowiedzialnego zarządzania działalnością klubów poprzez dostosowanie ich formy prawnej.

W swym siódmym przepisie dodatkowym ustawa 10/1990 przewidywała jednak wyjątek w przypadku zawodowych klubów sportowych, które osiągnęły wynik dodatni w latach poprzedzających przyjęcie ustawy. […] Fútbol Club Barcelona oraz trzy inne zawodowe kluby piłkarskie wchodziły w zakres wyjątku ustanowionego w ustawie 10/1990. Wspomniane cztery podmioty miały zatem możliwość – z której skorzystały – funkcjonowania w dalszym ciągu w formie klubów sportowych.

Fútbol Club Barcelona (FCB) oraz trzy inne zawodowe kluby piłkarskie, które wchodziły w zakres tego wyjątku – Club Atlético Osasuna (Pampeluna), Athletic Club (Bilbao) i Real Madrid Club de Fútbol (Madryt) – miały zatem możliwość funkcjonowania w dalszym ciągu w formie osób prawnych o celu niezarobkowym, które korzystały z tego tytułu ze specjalnej stawki opodatkowania ich dochodów.

Specjalna, preferencyjna stawka opodatkowania dla tych 4 klubów była niższa, aż do 2016 roku od stawki stosowanej do sportowych spółek akcyjnych, wobec czego decyzją z dnia 4 lipca 2016 roku, Komisja Europejska uznała, że uregulowanie to, wprowadzając korzyść podatkową dotyczącą podatku dochodowego od osób prawnych na rzecz czterech omawianych klubów, stanowiło bezprawny i niezgodny z rynkiem wewnętrznym system pomocy i nakazała Hiszpanii uchylenie go oraz odzyskanie pomocy indywidualnej wypłaconej beneficjentom wspomnianego systemu.

FC Barcelona odwołała się od wyżej wskazanej decyzji do  Sądu Unii Europejskiej, który wyrokiem z dnia 26 lutego 2019 r.2. stwierdził nieważność tej decyzji ze względu na to, że Komisja nie wykazała w sposób wymagany prawem istnienia korzyści gospodarczej, jakiej rozpatrywany środek przysparzał beneficjentom.

W szczególności Sąd stwierdził, że Komisja nie zbadała w wystarczający sposób, czy korzyść wynikającą z owej obniżonej stawki opodatkowania mogła równoważyć mniej korzystna stawka odliczenia z tytułu reinwestycji nadzwyczajnych zysków mająca zastosowanie do zawodowych klubów piłkarskich działających w formie osób prawnych o celu niezarobkowym, w stosunku do stawki mającej zastosowanie do podmiotów działających jako sportowe spółki akcyjne.

Z orzeczeniem tym nie zgodziła się oczywiście Komisja  Europejska, która w dniu 6 maja 2019 roku wniosła odwołanie do TSUE.

Na poparcie swojego odwołania Komisja podniosła zarzut, który dotyczył naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE w odniesieniu, po pierwsze, do pojęcia „korzyści mogącej stanowić pomoc państwa” w rozumieniu tego postanowienia, a po drugie, do ciążących na Komisji obowiązków w ramach badania istnienia pomocy, w szczególności pod kątem istnienia korzyści. W tym kontekście Trybunał uściślił wymogi dowodowe, które ciążą na Komisji w analizie mającej na celu ustalenie, czy system podatkowy przyznaje korzyść jego beneficjentom, a zatem czy system ten może stanowić „pomoc państwa” w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

Wyrokiem z dnia 4 marca 2021 r. Trybunał, uwzględniając żądania odwołania, które wniosła Komisja, uchylił zaskarżony wyrok.

Trybunał, w pierwszej kolejności, orzekł, że Sąd naruszył prawo, stwierdzając, iż sporną decyzję należy rozumieć jako decyzję zarówno w sprawie systemu pomocy3, jak i w sprawie pomocy indywidualnej, gdyż Komisja w swojej decyzji zawarła również stwierdzenia dotyczące pomocy przyznanej indywidualnie na rzecz określonych z nazw czterech klubów będących beneficjentami. W przypadku systemu pomocy należy bowiem odróżnić przyjęcie tego systemu od pomocy przyznawanej na jego podstawie. Środki indywidualne, które ograniczają się do wprowadzenia w życie systemu pomocy, stanowią jedynie zwykłe środki wdrażające ogólny system, które co do zasady nie muszą być zgłaszane Komisji.

Nadto, Trybunał zauważył, że sporny środek dotyczy takiego systemu pomocy, ponieważ ze szczególnych przepisów podatkowych mających zastosowanie do podmiotów o celu niezarobkowym, a w szczególności z obniżonej stawki opodatkowania, mogą korzystać, z powodu samego tylko tego środka, wszystkie kwalifikujące się kluby piłkarskie, które są określone w sposób ogólny i abstrakcyjny, na czas nieokreślony i w nieokreślonej kwocie, i to bez potrzeby dalszych środków wdrażających czy związania tych przepisów z realizacją konkretnego projektu. W związku z tym sam fakt, że w niniejszym przypadku pomoc została przyznana klubom indywidualnie na podstawie rozpatrywanego systemu pomocy nie może mieć wpływu na badanie, które powinna przeprowadzić Komisja w celu ustalenia istnienia korzyści. W tych warunkach Sąd niesłusznie zatem uznał taką okoliczność za istotną.

Dodatkowo, Trybunał stwierdził, że naruszenie prawa, którego dopuścił się w ten sposób Sąd, spowodowało, że Sąd wyciągnął błędne wnioski w kwestii zakresu obowiązków ciążących na Komisji w odniesieniu do dowodu istnienia korzyści. To błędne założenie skłoniło bowiem Sąd do stwierdzenia, że Komisja powinna była uwzględnić w swojej analizie nie tylko korzyść wynikającą z obniżonej stawki opodatkowania, ale również inne elementy rozpatrywanego systemu podatkowego, które Sąd uznał za nieodłącznie z nim związane, takie jak możliwości odliczeń, w zakresie, w jakim ich ograniczenie mogłyby równoważyć wyżej wspomnianą korzyść. Trybunał przypomniał, że Komisja powinna niewątpliwie dokonać całościowej oceny systemu pomocy uwzględniając wszystkie elementy, które stanowią jego szczególne cechy, zarówno korzystne, jak i niekorzystne dla beneficjentów. Jednakże badanie istnienia korzyści nie może zależeć od sytuacji finansowej beneficjentów tego systemu w chwili późniejszego przyznawania na jego podstawie pomocy indywidualnej. W szczególności brak możliwości określenia, w chwili przyjęcia systemu pomocy, dokładnej kwoty korzyści rzeczywiście przysporzonej każdemu z beneficjentów w danym roku podatkowym nie może uniemożliwić Komisji stwierdzenia, że system ten mógł, już na tym etapie, przysporzyć korzyści jego beneficjentom i analogicznie, nie może zwalniać danego państwa członkowskiego z jego podstawowego obowiązku, jakim jest zgłoszenie takiego systemu. Jeśliby bowiem, jak przyjął Sąd w zaskarżonym wyroku, Komisja była zobowiązana do weryfikacji w ramach analizy systemu podatkowego, na podstawie uaktualnionych danych, czy korzyść rzeczywiście wystąpiła w kolejnych latach podatkowych i, w stosownym przypadku, czy taka korzyść została zrównoważona przez niekorzystne skutki stwierdzone w innych latach podatkowych, to dzięki takiemu podejściu państwa członkowskie, które nie dochowały ciążącego na nich obowiązku zgłoszenia takiego systemu, znalazłyby się w uprzywilejowanej sytuacji. W konsekwencji jedynie na etapie ewentualnego odzyskania pomocy indywidualnej przyznanej na podstawie rozpatrywanego systemu pomocy Komisja ma obowiązek zweryfikować indywidualną sytuację każdego beneficjenta, ponieważ takie odzyskanie wymaga określenia dokładnej kwoty pomocy, z której ci ostatni rzeczywiście skorzystali w każdym roku podatkowym.

Zdaniem TSUE, w omawianej sprawie bezspornym jest, że od chwili jego przyjęcia, system pomocy wynikający ze spornego środka, w zakresie, w jakim stwarzał niektórym klubom kwalifikującym się do tego systemu, w tym FCB, możliwość dalszego prowadzenia działalności, na zasadzie odstępstwa, jako podmiotu o celu niezarobkowym, umożliwił im korzystanie z obniżonej stawki podatkowej w porównaniu ze stawką mającą zastosowanie do klubów działających jako sportowe spółki akcyjne. W ten sposób rozpatrywany system pomocy mógł od chwili jego przyjęcia uprzywilejowywać kluby działające jako podmioty o celu niezarobkowym w porównaniu z klubami działającymi jako sportowe spółki akcyjne, przysparzając im w ten sposób korzyści, która może być objęta art. 107 ust. 1 TFUE. Z powyższego wynika, że aby wykazać w sposób wymagany prawem, iż rozpatrywany system pomocy przysparza swym beneficjentom korzyść objętą art. 107 ust. 1 TFUE, Komisja nie była zobowiązana do zbadania w spornej decyzji wpływu odliczenia z tytułu reinwestycji nadzwyczajnych zysków ani wpływu możliwości przenoszenia w formie ulgi podatkowej, a w szczególności tego, czy to odliczenie lub te możliwości zneutralizowałyby korzyść wynikającą z obniżonej stawki opodatkowania.

W związku z tym należy stwierdzić, że orzekając, iż Komisja była zobowiązana do przeprowadzenia takiego badania żądając w razie potrzeby istotnych informacji, Sąd naruszył prawo. W konsekwencji Trybunał uchylił w tym zakresie zaskarżony wyrok.

Wreszcie, jeśli chodzi o skutki owego uchylenia zaskarżonego wyroku, Trybunał zauważył w pierwszej kolejności, że aby uwzględnić skargę zmierzającą do stwierdzenia nieważności spornej decyzji Sąd wprawdzie uwzględnił zarzut drugi dotyczący zasadniczo niepełnej analizy istnienia korzyści, lecz wcześniej oddalił zarzut dotyczący naruszenia art. 49 TFUE ze względu na to, że Komisja powinna była, zdaniem FCB, stwierdzić, że nałożony na zawodowe kluby sportowe obowiązek przekształcenia się w sportowe spółki akcyjne naruszył swobodę przedsiębiorczości zagwarantowaną w tym postanowieniu. W tych okolicznościach Trybunał zauważył, że FCB lub Hiszpania, która wystąpiła w charakterze interwenienta popierającego żądania klubu piłkarskiego, mogły w ramach odwołania wzajemnego podważyć zasadność uzasadnienia omawianego zarzutu, nawet jeśli Sąd uwzględnił ich żądania z innych względów. W braku takiego odwołania zaskarżony wyrok korzysta zatem w tym zakresie z powagi rzeczy osądzonej.

Trybunał stwierdził, że stan postępowania pozwala na wydanie orzeczenia w przedmiocie skargi i, wydając ostateczne orzeczenie w sprawie, oddalił cztery pozostałe zarzuty podniesione w pierwszej instancji, które dotyczyły, odpowiednio, błędów, jakie popełniła Komisja w odniesieniu do badania korzyści przyznanej przez rozpatrywany środek, naruszenia zasad ochrony uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa, naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, że Komisja nie uwzględniła faktu, iż sporny środek jest uzasadniony wewnętrzną logiką systemu podatkowego oraz naruszenia reguł mających zastosowanie do odzyskania istniejącej pomocy.

W konsekwencji Trybunał oddalił skargę wniesioną przez FCB.

Wyrok TSUE w sprawie C‑362/19 P

Autor:

Bartłomiej Laburda

Radca prawny, Partner

Treść niniejszego wpisu nie stanowi opinii lub informacji prawnej i nie może być podstawą do podejmowania decyzji z zakresu prawa czy obrotu gospodarczego. Zmienność prawa, kierunków orzecznictwa, czy też poglądów doktryny kształtujących się na ich gruncie powoduje, iż treść wpisu może wymagać modyfikacji lub uzupełnienia. Co więcej treść wpisu nie uwzględnia okoliczności i stanu faktycznego danej sprawy, które są decydujące dla zajęcia stanowiska w konkretnej sprawie i sformułowania wiążącej opinii prawnej.

Opublikowane w

Zakaz udziału w Super Lidze a prawo UE

Zakaz udziału w Super Lidze a prawo UE

21 stycznia 2021 roku FIFA wspólnie z 6 konfederacjami (UEFA, AFC, CAF, Concacaf, CONMEBOL i OFC) wydała oświadczenie, w którym odnosząc się do pojawiających się planów utworzenia przez najbogatsze kluby Super Ligi wskazała, iż rozgrywki te nie będą uznawane przez FIFA ani przez wyżej wymienione konfederacje, a wszyscy zawodnicy i kluby, które wezmą udział w Super Lidze zostaną wykluczenie z wszelkich rozgrywek organizowanych przez FIFA i konfederacje.

Pomijając wątek sportowy czy Super Liga to dobre rozwiązanie dla rozgrywek europejskich, przyjrzyjmy się ewentualnym prawnym konsekwencjom planowanych działań wskazanych przez FIFA.

Otóż wykluczenie zawodników czy klubów może nie być takie proste w świetle przepisów UE, zwłaszcza tych dotyczących konkurencji. Unia Europejska od zawsze przykłada ogromną wagę do ochrony konkurencji i przeciwdziałaniu wszelkim praktykom monopolistycznym.

Co ciekawe 16 grudnia 2020 roku, czyli niewiele ponad miesiąc przed wystąpieniem FIFA, Sąd Unii Europejskiej wydał wyrok w sprawie T-93/18 (International Skating Union/Komisja).

W wyroku tym Sąd wskazał, iż  uregulowania Międzynarodowej Unii Łyżwiarskiej (ISU) przewidujące surowe kary wobec sportowców, którzy uczestniczą w zawodach łyżwiarstwa szybkiego niezatwierdzonych przez tę organizację, są sprzeczne z przepisami UE w dziedzinie konkurencji.

Cały spór rozpoczął się w 2014 roku, wtedy to koreańska spółka Icederby International Co. Ltd zamierzała zorganizować w Dubaju (Zjednoczone Emiraty Arabskie) zawody łyżwiarstwa szybkiego obejmujące wyścigi w nowym formacie.

Ponieważ ISU nie zatwierdziła tego wydarzenia, spółka organizująca zawody napotkała trudności związane z zapewnieniem udziału zawodowych łyżwiarzy szybkich, którzy byli zmuszeni do rezygnacji z tego przedsięwzięcia. Łyżwiarze zrzeszeni w krajowych federacjach będących członkami ISU podlegają bowiem, na mocy statutu tej ostatniej, systemowi preautoryzacji, obejmującemu „zasady kwalifikowania zawodników”, zgodnie z którymi, w obowiązującej ówcześnie wersji, uczestnictwo łyżwiarza w niezatwierdzonych zawodach narażało go na karę dożywotniej dyskwalifikacji w odniesieniu do wszystkich zawodów organizowanych przez ISU.

Po otrzymaniu skargi wniesionej przez dwóch niderlandzkich łyżwiarzy zawodowych Komisja Europejska uznała, decyzją z dnia 8 grudnia 2017 r.1 że zasady kwalifikowania zawodników ISU są niezgodne z regułami konkurencji (art. 101 TFUE), ponieważ ich celem jest ograniczenie możliwości swobodnego uczestnictwa przez zawodowych łyżwiarzy szybkich w zawodach międzynarodowych organizowanych przez osoby trzecie, a tym samym pozbawiają one owe osoby trzecie możliwości skorzystania z usług sportowców, których pozyskanie jest niezbędne do zorganizowania tych zawodów.

W konsekwencji Komisja wezwała ISU, pod rygorem okresowej kary pieniężnej, do położenia kresu stwierdzonemu naruszeniu, nie nakładając jednak grzywny na tę organizację. ISU zakwestionowała zaskarżoną decyzję przed Sądem Unii Europejskiej. Sąd, do którego po raz pierwszy zwrócono się o wypowiedzenie się w przedmiocie decyzji Komisji stwierdzającej niezgodność uregulowań przyjętych przez federację sportową z prawem konkurencji Unii, potwierdził zasadność przyjętej przez Komisję w odniesieniu do spornych uregulowań kwalifikacji jako ograniczenia konkurencji ze względu na cel, jednak stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji tylko w części dotyczącej środków zaradczych, do przyjęcia których zobowiązano ISU.

Oczywistym jest, iż prawnicy FIFA znają to orzeczenie i na pewno są również świetnymi specjalistami w zakresie prawa UE, w szczególności prawa konkurencji. Tym  bardziej trudno ocenić jaka była faktyczna intencja FIFA ogłoszenia tego komunikatu.

Jeżeli chodzi o kwestie proceduralne to istotnym jest również to, iż zawodnicy, bądź kluby nie muszą czekać na powstanie Super Ligi, aby skonfrontować przedmiotowy zakaz FIFA z prawem UE przed Sądem UE. Mogą to zrobić już,  wyłącznie na podstawie samego komunikatu prasowego (taka sytuacja miała miejsce w przypadku ISU).

Trudno powiedzieć jaki będzie finał przedmiotowej sprawy. Będziemy z uwagą śledzić dalszy rozwój wypadków. Jedno jest pewne, jeżeli FIFA i UEFA potwierdzą swoje stanowisko i na przykład „nie złagodzą” go w określony sposób, czeka nas niezwykle ciekawa batalia prawna, która może zrewolucjonizować świat piłki nożnej w podobnym stopniu co sprawa Bosmana…

Autor:

Bartłomiej Laburda

Radca prawny, Partner

 

Treść niniejszego wpisu nie stanowi opinii lub informacji prawnej i nie może być podstawą do podejmowania decyzji z zakresu prawa czy obrotu gospodarczego. Zmienność prawa, kierunków orzecznictwa, czy też poglądów doktryny kształtujących się na ich gruncie powoduje, iż treść wpisu może wymagać modyfikacji lub uzupełnienia. Co więcej treść wpisu nie uwzględnia okoliczności i stanu faktycznego danej sprawy, które są decydujące dla zajęcia stanowiska w konkretnej sprawie i sformułowania wiążącej opinii prawnej.

Opublikowane w

Koszty leczenia kontuzji piłkarza

Koszty leczenia kontuzji piłkarza

W prawdopodobnie precedensowym orzeczeniu Piłkarski Sąd Polubowny Polskiego Związku Piłki Nożnej w całości uwzględnił roszczenie Zawodnika, zasądzając od jego byłego klubu zwrot całości kosztów leczenia pomimo wprowadzenia do kontraktu kwotowego ograniczenia „odpowiedzialności” klubu w zakresie zwrotu kosztów leczenia.

W tym miejscu należy wskazać, iż przepisy prawa związkowego nie regulują wprost obowiązku klubów do pokrywania kosztów leczenia zawodników. Niemniej jednak należy podkreślić, iż zgodnie z art. 8 ust.3 lit e) Uchwały nr III/54 z dnia 27 marca 2015 roku Zarządu Polskiego Związku Piłki Nożnej – Minimalne Wymagania dla standardowych kontraktów zawodników w sektorze zawodowej piłki nożnej, Zawodnik może jednostronnie rozwiązać kontrakt z winy klubu, jeżeli: „Klub nie zapewnia Zawodnikowi leczenia lub rehabilitacji po kontuzji doznanej czasie gry w ramach współzawodnictwa sportowego lub treningu lub odmawia pokrycia kosztów leczenia lub rehabilitacji poniesionych przez Zawodnika, na które Zawodnik uprzednio otrzymał od Klubu pisemną zgodę, w ramach której Klub zaakceptował szacowane koszty leczenia lub rehabilitacji, pod warunkiem, iż oświadczenie o rozwiązaniu Kontraktu zostanie złożone w terminie jednego miesiąca od daty wystąpienia któregokolwiek ze zdarzeń”.

Nadto należy zwrócić uwagę na jednolite w tym zakresie orzecznictwo FIFA Dispute Resolution Chamber również potwierdzające generalną zasadę obowiązku ponoszenia kosztów leczenia zawodnika przez klub.

W orzeczeniu z dnia 8 czerwca 2007 roku (no. 67909), FIFA DRC wskazała, iż : „ W związku z tym, Izba odniosła się do generalnej zasady zgodnie, z którą obowiązkiem klubu jest odpowiedzialność za swoich zawodników w przypadku kontuzji odniesionej w trakcie obowiązywania kontraktu i wykonywania kontraktu, w szczególności, jak w tej sprawie, gdy kontuzja została odniesiona w okresie świadczenia przez zawodnika usług na rzecz klubu celem wypełnienia swoich obowiązków kontraktowych. Ta zasada jest kluczowa w zakresie przepisów związanych z utrzymaniem stabilności kontraktowej pomiędzy zawodnikami a klubami, zawartych w art. 13 i następnych FIFA RSTP. Każde przeciwne rozstrzygnięcie oznaczałoby pokrzywdzenie słabszej strony umowy (pracownika). Wynikiem tej zasady, jest w szczególności obowiązek ponoszenia przez klub kosztów leczenia zawodnika powstałych w związku z jego niezdolnością do pracy”.

Co ważne, powyższe stanowisko zostało w całości podzielone przez Court Arbitration for Sport (CAS) w orzeczeniu z dnia 22.12.2008 roku w sprawie CAS 2008/A/1534 Sandro da Silva v. Merriekh. CAS w całości potwierdził generalną zasadę, o której była mowa w wyżej powołanym orzeczeniu FIFA DRC, zgodnie z którą obowiązkiem klubu jest ponoszenie kosztów leczenia kontuzji zawodnika odniesionej w trakcie obowiązywania kontraktu.

Ponadto w orzeczeniu z dnia 14.06.2019 r. FIFA DRC w sprawie No. 06191518 wskazała, że: „zgodnie z utrwaloną praktyką DRC, zwrot kosztów leczenia poniesionych w kraju innym niż kraj klubu jest zagwarantowane jedynie jeżeli zostało wprost wyrażone w kontrakcie”. Z tego orzeczenia wprost wynika, iż jedynie zwrot kosztów leczenia poniesionych w innym kraju niż kraj klubu wymaga jest uzależniony od wyraźnego wskazania tego w kontrakcie. A contrario obowiązek zwrotu kosztów leczenia poniesionych w kraju klubu nie wymaga dodatkowego zastrzeżenia w kontrakcie. Powód leczył się wyłącznie w Polsce, stąd obowiązek zwrotu przez pozwany klub poniesionych przez powoda kosztów leczenia był oczywisty.

Klub w treści kontraktu zawodnika wprowadził „kwotowe” ograniczenie swojej odpowiedzialności za koszty leczenia kontuzji, przy czym wskazać należy, iż kwota ta była niewystarczająca na pokrycie kosztów leczenia operacji rekonstrukcji wiązadeł krzyżowych.

Co więcej Klub ubezpieczył zawodnika na kwotę, która uniemożliwiała zwrot poniesionych przez zawodnika kosztów leczenia. Zawodnik otrzymał z „klubowej” polisy 300 złotych.

W uzasadnieniu Piłkarski Sąd Polubowny PZPN wskazał, iż : „wprowadzenie ograniczenia obowiązku ponoszenia kosztów leczenia i rehabilitacji zawodnika w przypadku odniesienia przez niego kontuzji doznanej w czasie gry, przy jednoczesnym ubezpieczeniu zawodnika (przez klub) na kwoty, które nie gwarantują możliwości podjęcia jakiegokolwiek leczenia odniesionej kontuzji jest w świetle art. 58 par.2 k.c. nieważne jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Sygn.akt SP- 4/20

Autor:

Bartłomiej Laburda

Radca prawny, Partner

 

 

Treść niniejszego wpisu nie stanowi opinii lub informacji prawnej i nie może być podstawą do podejmowania decyzji z zakresu prawa czy obrotu gospodarczego. Zmienność prawa, kierunków orzecznictwa, czy też poglądów doktryny kształtujących się na ich gruncie powoduje, iż treść wpisu może wymagać modyfikacji lub uzupełnienia. Co więcej treść wpisu nie uwzględnia okoliczności i stanu faktycznego danej sprawy, które są decydujące dla zajęcia stanowiska w konkretnej sprawie i sformułowania wiążącej opinii prawnej.

Opublikowane w

FIFA przemówiła

FIFA przemówiła!

FIFA w końcu zabrała głos w sprawie sytuacji na rynku piłkarskim z jaką mamy do czynienia w wyniku wybuchu epidemii COVID-19. Ogłoszone przez FIFA w dniu 7 kwietnia 2020 roku rekomendacje, skupiły się zasadniczo na 3 głównych zagadnieniach:

1. Kontrakty wygasające z końcem aktualnego sezonu oraz kontrakty wchodzące w życie z początkiem przyszłego sezonu;
2. Kontrakty, które nie mogą być realizowane zgodnie z ustaleniami stron z powodu COVID-19;
3. Okresy transferowe.

I. Rekomendacje FIFA w zakresie kontraktów kończących się z końcem aktualnego sezonu i wchodzących w życie z początkiem przyszłego sezonu.

1. Jeżeli kontrakt wygasa z końcem aktualnego sezonu, okres obowiązywania kontraktu powinien zostać przedłużony do nowej daty zakończenia sezonu.
2. Jeżeli kontrakt miał wejść w życie z dniem rozpoczęcia przyszłego sezonu, wejście w życie powinno zostać opóźnienie do nowej daty rozpoczęci przyszłego sezonu.
3. W przypadku pokrywania się sezonów i okresów transferowych, jeżeli kluby nie ustalą inaczej, pierwszeństwo ma dotychczasowy klub zawodnika, priorytetem jest dokończenie sezonu w pierwotnych składach.

II. Rekomendacje FIFA w zakresie kontraktów, które nie są realizowane.

1. Kluby i pracownicy (zawodnicy i trenerzy) są zdecydowanie zachęcani do współpracy w celu osiągnięcia stosownych porozumień zbiorowych na poziomie klubów lub lig w zakresie warunków zatrudnienia w okresie, w którym rozgrywki są zawieszone z powodu COVID -19.
2. Jednostronne zmiany warunków kontraktów będą uznawane jeżeli zostaną dokonane zgodnie z prawem krajowym lub będą dopuszczalne na podstawie układów lub porozumień zbiorowych.
3. Jeżeli Klub i pracownicy nie osiągną porozumienia i prawo krajowe nie reguluje kwestii zmiany warunków umowy i brak jest układów zbiorowych i porozumień, wówczas jednostronne zmiany będą uznawane przez organy FIFA (DRC i PSC) tylko pod warunkiem, że zmiany będą:
a) dokonywane w dobrej wierze,
b) rozsądne,
c) proporcjonalne.
Przy rozpatrywaniu ewentualnych sporów, które mogą wyniknąć w związku z jednostronnymi zmianami warunków kontraktów, organy FIFA (DRC i PSC) będą brały pod uwagę:
a) czy klub próbował osiągnąć porozumienie z zawodnikami i trenerami ?
b) sytuację finansową klubu;
c) proporcjonalność zmian warunków kontraktów;
d) dochód netto zawodników (trenerów) po zmianach;
e) czy decyzja o zmianie warunków dotyczyła wszystkich pracowników czy tylko wybranych ?
4. Alternatywnie, wszystkie kontrakty pomiędzy klubem i pracownikami (zawodnikami i trenerami) mogą zostać zawieszone na czas zawieszenia rozgrywek, pod warunkiem zapewnienia stosownego ubezpieczenia i odpowiedniego wsparcia finansowego dla pracowników w okresie zawieszenia rozgrywek.

III. Rekomendacje FIFA w sprawie „okien transferowych” 

Biorąc pod uwagę, że przepisy FIFA przewidują zmianę okresów transferowych tylko w wyjątkowych sytuacjach, a epidemia COVID-19 z pewnością jest taką sytuacją, FIFA przedstawia następujące rekomendacje:

1. wnioski o przedłużenie bieżących sezonów będą akceptowane;
2. wnioski o przedłużenie lub zmianę okresów rejestracyjnych (transferowych) będą akceptowane, pod warunkiem, że ich okres trwania nie będzie dłuższy niż 16 tygodni;
3. jako wyjątek od art. 6 p. 1 RSTP zawodnik, którego kontrakt wygasł w związku z epidemią COVID – 19 może być zarejestrowany poza okresem rejestracyjnym bez względu na datę wygaśnięcia lub rozwiązania kontraktu.

IV. Konkluzje

Powyższe zalecenia FIFA stanowią jedynie rekomendacje dla krajowych federacji, które w oparciu o nie mogą podjąć działania i wprowadzić stosowne przepisy regulujące wyżej omówione kwestie na poziomie poszczególnych państw.
W odniesieniu do relacji kontraktowych pomiędzy klubami a zawodnikami, FIFA rekomenduje oczywiście zawieranie stosownych porozumień przez zainteresowane strony. Niemniej jednak należy wskazać, iż FIFA w tych rekomendacjach zakłada możliwość jednostronnej zmiany warunków kontraktów, które nie są realizowane w związku epidemią COVID-19 w oparciu o przepisy prawa powszechnie obowiązującego w danym kraju.
W naszym kraju na pewno przepisy kodeksu cywilnego, a wydaje się, że również – po spełnieniu oczywiście określonych warunków – przepisy wprowadzone w tzw. tarczy antykryzysowej, zawierają instrumenty w oparciu, o które kluby zgodnie z wytycznymi FIFA mogą jednostronnie zmienić warunki kontraktów łączących ich z zawodnikami.
Oczywiście skuteczność tych jednostronnych zmian, ich zasadność, racjonalność i proporcjonalność mogą być w przyszłości przedmiotem sporów, które rozstrzygane będą przez stosowne organy jurysdykcyjne PZPN lub FIFA.

Autor:

Bartłomiej Laburda

Radca prawny, Partner

Treść niniejszego wpisu nie stanowi opinii lub informacji prawnej i nie może być podstawą do podejmowania decyzji z zakresu prawa czy obrotu gospodarczego. Zmienność prawa, kierunków orzecznictwa, czy też poglądów doktryny kształtujących się na ich gruncie powoduje, iż treść wpisu może wymagać modyfikacji lub uzupełnienia. Co więcej treść wpisu nie uwzględnia okoliczności i stanu faktycznego danej sprawy, które są decydujące dla zajęcia stanowiska w konkretnej sprawie i sformułowania wiążącej opinii prawnej.

Opublikowane w

Kluby piłkarskie w czasach zarazy

Kluby piłkarskie w czasach zarazy

Z uwagi na bezprecedensową sytuację, związaną z wpływem koronawirusa na funkcjonowanie wszystkich sfer naszego życia, nie ma najmniejszych wątpliwości, że będzie ona miała również olbrzymi wpływ na sferę prawnych stosunków w piłce nożnej. Wszyscy uczestnicy rynku piłkarskiego, w tym kluby piłkarskie muszą podjąć próbę zdefiniowania ryzyk, w tym problemów prawnych, z jakimi z pewnością będą musiały się zmierzyć w najbliższej przyszłości.
Poniżej krótka analiza najbardziej istotnych moich zdaniem umów, które w związku z aktualną sytuacją powinny zostać poddane dokładnej analizie przez wszystkie kluby:

I. Umowy ze sponsorami

Oczywistym jest, iż w związku odwołaniem meczów lub ich przełożeniem klub nie może świadczyć na rzecz swoich sponsorów usług polegających na udostępnieniu loży na mecze, ekspozycji reklam w trakcie meczów i wszelkich innych świadczeń związanych z dniem meczowym.
W związku z powyższym, w pierwszej kolejności konieczna jest analiza postanowień wszystkich obowiązujących umów, których stroną jest klub pod kątem postanowień i klauzul dotyczących „siły wyższej”, która to „siła wyższa” przez najbliższe miesiące będzie z pewnością najczęściej używanym przez wszystkich prawników zwrotem.
Jeżeli umowa zawiera klauzulę dotyczące siły wyższej należy oczywiście dokonać dokładnej analizy jej brzmienia, celem ustalenia jakie przypadki zostały przez strony wskazane jako „siła wyższa” i czy na przykład epidemie nie zostały pominięte albo wyłączone z katalogu przypadków traktowanych przez strony jako „siła wyższa”.
W sytuacji, w której brak jest jakichkolwiek zapisów w umowie dotyczących siły wyższej, a umowa podlega polskiemu prawu, pozostaje nam oczywiście art. 471 k.c., zgodnie, z którym samo naruszenie zobowiązania przez dłużnika nie rodzi jeszcze jego odpowiedzialności kontraktowej, konieczne jest bowiem jeszcze to, aby naruszenie było spowodowane okolicznościami, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność.

II. Umowy dotyczące korzystania ze stadionu

Z uwagi na fakt, iż znakomita większość klubów nie jest właścicielem obiektu, na którym rozgrywa swoje mecze, może pojawić się problem dotyczący świadczeń wynikających z umowy na podstawie, której klub rozgrywa swoje mecze.
W odniesieniu do umów, które dotyczą tylko i wyłącznie korzystania z obiektu w dniach meczowych i w których wynagrodzenie, które klub musi zapłacić jest płatne za każdy rozegrany mecz, wówczas głównym problemem może być kwestia stawki tego wynagrodzenia w przypadku rozgrywania meczu przy pustych trybunach. Sytuacja klubu wygląda inaczej, gdy umowa nie dotyczy tylko dnia meczowego, ale jest połączona również z innymi świadczeniami, jak na przykład korzystanie z dodatkowej infrastruktury w postaci np. boisk treningowych, wynajem biur, sklepu kibica czy parkingów itp.

III. Umowy transferowe

Umowy transferowe, nierzadko zawierają klauzule zgodnie, z którymi w przypadku spełnienia określonego warunku jeden z klubów jest zobowiązany do określonego świadczenia na rzecz drugiego klubu. I tak mamy zapisy zgodnie z którymi np.:
a) w przypadku rozegrania lub nie rozegrania przez zawodnika określonej liczby lub % minut klub odstępujący jest uprawniony do uzyskania dodatkowego wynagrodzenia;
b) w przypadku rozegrania przez zawodnika w trakcie transferu czasowego określonej liczby lub % minut, klub pozyskujący nabywa prawo do definitywnego transferu zawodnika;
Co w sytuacji, w której sezon nie zostanie dokończony, albo nie trwał tyle ile strony założyły przy ustalaniu liczby minut w trakcie zawierania umowy mając na uwadze liczbę planowanych kolejek do rozegrania ?
Oczywiście w odniesieniu do kwestii umów transferowych, jak i całego systemu transferowego, w tym organizacji najbliższego okienka transferowego, niezbędne jest systemowe ustalenie ich zasad i warunków przez FIFA, UEFA i oczywiście na szczeblu krajowym przez PZPN.

IV. Kontrakty z zawodnikami

Last, but not least kwestia budząca najwięcej emocji i kontrowersji, czyli kontrakty z zawodnikami.
Przepisy prawa związkowego PZPN dotyczące kontraktów zawodników profesjonalnych, nie regulują kwestii związanych z „siłą wyższą”, nie wskazują co z wynagrodzeniem zawodników, w sytuacji, w której sezon zostanie zakończony wcześniej i kluby rozegrają znacznie mniej meczów niż miały rozegrać.
Kwestia ta jest niezwykle delikatna i w nawet większej mierze niż kwestia rynku transferowego, wymaga systemowego uregulowania prze FIFA, UEFA i PZPN. Tylko taka „odgórna” regulacja kwestii wynagrodzenia zawodników za okres przerwy w rozgrywkach czy w sytuacji skrócenia sezonu, może pozwolić klubom i zawodnikom na uniknięcie uwikłania się w długotrwałe spory i procesy sądowe przed organami PZPN, FIFA i CAS.
Poza kwestią wynagrodzeń zawodników, bardzo istotne będą również podobnie jak w przypadku umów transferowych warunki, które nie zostały spełnione z uwagi na przedwczesne zakończenie sezonu. Strony w kontraktach mogły na przykład ustalić, iż kontrakt ulega automatycznemu przedłużeniu na dany okres w przypadku rozegrania przez zawodnika określonej liczby minut, która to liczna nie została „ugrana” z uwagi na skrócenie sezonu.
Problemem, który myślę, że ostatecznie się nie pojawi, jest sytuacja, w której aktualny sezon zostanie wydłużony poza dzień 30 czerwca 2020 roku. Co w tej sytuacji, z kontraktami zawodników, które kończą się z dniem 30 czerwca ? Co z zawartymi już umowami transferowymi, które przewidują transfer zawodnika od dnia 1 lipca 2020 roku ? Co z obowiązującymi od 1 lipca 2020 roku kontraktami, które już zostały podpisane przez zawodników, którym aktualne kontrakty kończą się z dniem 30 czerwca 2020 roku ?
Mając na uwadze powyższe pytania, myślę, że nikt nie zdecyduje się na wydłużenie sezonu poza 30 czerwca 2020 roku, ponieważ spowodowałoby to niebywałe zamieszanie w kwestiach kontraktowych i transferowych i trudno mi sobie wyobrazić regulację prawną, która byłaby w stanie temu zamieszaniu zapobiec.

Podsumowanie

W tej sytuacji zadaniem klubów, ale także całego środowiska piłkarskiego jest doprowadzenie do dialogu z udziałem wszystkich zainteresowanych, w tym PZPN, Ekstraklasy, klubów, zawodników oraz pośredników w celu wypracowania wspólnych rozwiązań w związku z zaistniałą sytuacją i wprowadzenie systemowych rozwiązań prawnych, które uregulują „odgórnie” kwestie związane z łagodzeniem skutków przerwy lub skrócenia rozgrywek w odniesieniu do wszystkich uczestników piłkarskiego rynku. Nie zapominajmy, iż brak jest na razie ustaleń i informacji jakie skutki dla klubów i Ekstraklasy, będzie miało odwołanie meczów lub skrócenie sezonu w kontekście wpływów z tytułu umów dotyczących sprzedaży praw medialnych, które stanowią znaczące źródło dochodu dla większości klubów.
Oczywiście bardzo istotne znaczenie będą miały decyzje i ustalenia FIFA i UEFA w tym zakresie, na których spoczywa również odpowiedzialność za wypracowanie systemowych rozwiązań prawnych, które pomogą wszystkim uczestnikom rynku piłkarskiego na całym świecie. Pierwsze ustalenie UEFA mogą zapaść już dzisiaj.
Niezależnie od powyższych działań systemowych, kluby muszą we własnym zakresie podjąć określone działania prawne, zaczynając przede wszystkim od analizy wszystkich najbardziej istotnych umów pod kątem klauzul dotyczących „siły wyższej”.

Autor:

Bartłomiej Laburda

Radca prawny, Partner

Treść niniejszego wpisu nie stanowi opinii lub informacji prawnej i nie może być podstawą do podejmowania decyzji z zakresu prawa czy obrotu gospodarczego. Zmienność prawa, kierunków orzecznictwa, czy też poglądów doktryny kształtujących się na ich gruncie powoduje, iż treść wpisu może wymagać modyfikacji lub uzupełnienia. Co więcej treść wpisu nie uwzględnia okoliczności i stanu faktycznego danej sprawy, które są decydujące dla zajęcia stanowiska w konkretnej sprawie i sformułowania wiążącej opinii prawnej.